Hieronder een paar woorden van een dappere mama over haar kanjer.

Quinten*

Onze Quinten* de levensgenieter.

Waarom noemden we hem een levensgenieter omdat onze boy alles maar dan ook echt alles uit zijn leventje haalde.

In 2012 kreeg hij de eerste diagnose leukemie maar hij liet zich niet uit het veld slaan hij leefde elke dag weer opnieuw hoe ziek hij ook was zodra hij een goed momentje had zorgde hij ervoor dat hij van dit goede moment volop kon genieten.

Klagen dat was iets wat hij niet kende hij zei altijd als je één keer tegen iemand zegt dat je iets dwars zit, dan hoef je dit niet meerdere malen te herhalen dan weten mensen het ook anders zien ze het als klagen en dat vinden mensen vervelend. Met deze instelling leefde hij, niet klagen maar leven genieten van de tijd die je gegeven is.

Angst kende onze boy niet hij deed waar hij zin in had steppen op zijn stuntstep, racen en gek doen op zijn BMX en het liefst was hij van vroeg in de morgen tot in de avond buiten op ze BMX en stuntstep,af en toe kwam hij even thuis om te eten of te drinken een echt buitenkind..

Niemand zag aan hem dat hij ziek was of geweest hij praten daar niet over want dat was in zijn ogen verleden tijd hij leefde in het nu.

Zijn wijste woorden die hij ons geleerd heeft is een leven in angst is geen leven.

Door deze woorden kunnen wij nu tot de dag van vandaag bepaalde keuzes maken en proberen om ons leven zonder hem zo mooi mogelijk veder te leven want dat had hij gewild.

Ons mannetje heeft maar 7 jaar mogen worden maar heeft harder en meer geleefd dan zijn papa en mama bij elkaar.

Hoe moeten we veder leven zonder onze Quinten* dat weten we nog steeds niet maar we doen er alles aan om ons leven zo goed mogelijk te leven hij moest vechten om überhaupt te mogen leven en de tijd die hij kreeg leefde hij, nu moeten wij vechten om te kunnen leven en de tijd die wij krijgen zo goed mogelijk in te vullen

alleen al om onze boy onze Quinten* onze levensgenieter verder te eren.

Ook bij lieve Quinten*, samen met papa en mama, mocht ik een prachtig samenzijn vastleggen.

Voor de laatste keer...

Tijn

Iedereen kent natuurlijk dit dappere mannetje, dat in december 2016

met zijn papa bij het Glazen Huis stond.

'Nagellak Tijn' werd je genoemd. Je veroverde heel Nederland in een paar weken.

Ook ik mocht, zelfs twee keer, bij jou komen om mooie aandenkens te maken.

En voor alle 'Tijntjes' van Nederland: jullie zijn allemaal kanjers!